Meiga chuchona

Teño medo na casa da avoa, alguén fai uns ruídos arrepiantes pola noite.

¿ Quen será? ¿ Qué busca?

Baseado nuha lenda tradicional galega.

Unha muller vai perdendo todos os seus fillos por mor dun extrano mal cos debilita ata acabar con eles.

Sábese se unha meiga chuchona entrou nunha casa onde haxa nenos porque estes van mirrando e enfraquecendo sen que se saiba o motivo. E é que esta meiga chuchona lles zuga o sangue cada noite, a pouquiños.

No San Xián de Sergude había unha muller á cal lle morrían todos os fillos. A última nena que tivera levaba camiño de morrer tamén.

Pois isto ten que ser causa dun "mal de ollo" ou da "Chuchona", dixo a nai da muller que era anciá e, como tal, sabía destas cousas que se van aprendendo ó correr dos anos.

Entón un sábado pola noite colleron braña, tres xuncos, cortáronos a igual tamaño e marcáronos: un era a  "envexa", outro o " mal de ollo" e o outro a " meiga Chuchona".

¿Non che dicía eu? - dixo a nai- ¿ Ves coma é cousa de meiguería?

¿ E qué podemos facer? ¿ Quen pode ser a meiga?

Xa o saberemos. Polo momento hai que poñerlle a nena unha castaña de indias, un dente de allo e unha poliña de herba de San Xoan. E non deixala soa; de noite virá unha mosca moi grande e moi negra e pousarase no berce.

Esa é a meiga Chuchona que vén chuparlle o sangue a túa nena.
Hai que esconxurala dicindo " San Silvestre, meiga fora" e, ao mesmo tempo, pegarlle a mosca cunha poliña de loureiro. Dalle sen dó que si a matas non se perde nada. A muller proferiu as palabras  do esconxuro e, ao mesmo tempo o home coa póla de loureiro golpeou a mosca.

Ao día seguinte apareceu morta na súa cama unha vella de Tabeaio.

Esa era a meiga Chuchona que ía chupar o sangue dos nenos.

A meiga Chuchona é una figura mítica do imaxinario popular galego que da orixe a una lenda tradicional que se coñece co mesmo nome.
De acordó coa lenda, a meiga Chuchona entra ó empardecer o día nas casas onde hai cativos para lles chuchar o sangue, motivo que os fai enmagrecer até quedar o corpo mirrado.

A desnutrición foi un problema habitual entre os campesiños galegos, especialmente grave entre os meniños, os que debilitaba e consumía ata chegar, nalgúns casos a producir a súa morte, o que actualmente chamariase "raquitismo".
Adoitaba atribuirse a distintos poderes máxicos, coma o mal de ollo ou aos efectos dunha meiga chuchona.

Para evitar as meigas había a crenza de que podían empregarse diferentes remedios, como levar diferentes amuletos, un dente de allo, una figa, un corno de vacaloura.

Unha vez comezada a enfermidade, cando xa o meniño foi victima da meiga Chuchona, recorríase a outras prácticas pretendidamente curativas; por exemplo: queimar nunha encrucillada uns pelos do rapaz, nuha noite de lúa chea o tamén atarlle os dedos da man e pés cunha cinta e sair con él a un camiño despois das 12 da noite, pa pedirlle ó primeiro caminante con quen se atope que corte a cinta: "Homiño que vén á ventura, desenquirquílleme esta criatura"