O meigallo é unha das superstición máis antergas de Galicia e ao parecer levábase á práctica cando as enerxías máis negativas asolagaban a alma de alguén que precisaba liberarse delas botándolle todo o mal á persoa obxecto da súa xenreira. A miúdo había que acudir a unha meiga para que a instruira sobre a práctica máis axeitada a cada caso.
Sempre se facía con nocturnidade nas encrucilladas e as aves eran elementos moi comúns nestas prácticas da meiguería.
Os cruces de camiños tiveron un caráter máxico nas antigas culturas agrarias. Os romanos colocaban neles pequenos altares de culto aos deuses Lares e alí depositaban ofrendas, por eso en Galicia foron cristianizados os cruceiros, esas cruces de pedra que aínda hoxe vemos polos camiños. Cando os enterros eran peatonais sempre se paraba o cadaleito en todos os cruces para rezar tres padrenuestros pola alma do difuntiño.
Cando polos medios racionais non se lle atopa solución aos problemas, algunha xente acude a outros métodos máis inmateriais para ver de amañalos. Eu tiña unha parente que non acadando solución a algo acudía a Santa Rita. A pequena imaxe da avogada dos imposibles acompañouna durante toda a súa vida e botaba man dela sempre que lle conviña. Ao parecer o sistema funcionaba e cando non era así atribuíao a que as pregarias non foran acompañadas do debido fervor, por eso a santa non tiña a culpa dos fallos.
A meiga, ten un carácter dual, xa que tanto pode actuar como mediadora para curar os males como aliada do demo para botar o temido "mal de ollo". Hai meigas nas que a maldade é intrínseca, como a meiga chuchona, que se adica a chupar o sangue dos nenos. Porén, en moitas ocasións o meigallo prodúcese por non atender a un favor que a meiga solicita, como acontece coa meiga lavandeira, que solicita axuda para lavar a súa roupa.
As meigas son omnipresentes nos ditos populares en Galicia: "É cousa de meigas" " Botáronlle un meigallo", " Meigas fora" ...
Botareiche un meigallo
Fareiche un conxuro
Farei que pagues alto
O prezo do meu orgullo
Fareiche mal coa vista
Robareiche o alento
Para que camiñes torto
Para que che leve o vento
Deixa que te teña preso
Daquela non che hei de soltar
Á que che teña preso
a un pozo heina de botar
Non cabemos os dous
atados polas palabras
de odio, maxia e amor.
Vai dando a volta guapo
Vai dando a volta
que quero verche a cara
que tes agora.
É curioso que os galegos digan "habelas hailas" en asturianu e non "habelas hainas", en galego. Mira que temos lendas na nosa terra e non se coñecen porque non se lles presta atención. A cultura váisenos por aí tamén. Despois pasas a fronteira con Asturies e coidan todas as súas tradicións.
ResponderEliminarCoido que a xuventude quédase só co conxuro da queimada pensando que é secular cando se inventou entre uns colegas de Vigo nos anos setenta.
Teño certa envexa da parte sur de Galicia onde se valoran moito máis as tradicións e hai moitísima máis inquietude pola nosa cultura.
Aprendo contigo.
Un bico, Susi.
Isto vai un pouco con cada un. Quero dicir que todos somos un pouco responsables de que a nosa cultura non se coñeza e supoño que é por falta de interese e amor polo que é noso. As institucións deberían promover e difundir máis
ResponderEliminaro seu coñecemento. Non abonda con celebrar as letras galegas algún día
Un beso
La belleza de tu tierra es el misterio y la belleza del misterio es la trascendencia. Por consecuencia, tu tierra desemboca en la trascendencia.
ResponderEliminarNo es de extrañar que hubiera un tiempo en que la Historia reconociera en ella su Finisterre.